عاشقتم نگاری

هر آدمی شاید در عمرش فقط یک بار می تواند کسی را به تمامی دوست بدارد. تمامش را، حتی تیرگی های روحش را بپرستد. خدا بسازد از آدمی که می داند آسمانی نیست. نگاهش کند و دلش ضعف برود و بی آن که داشتن یا نداشتنِ آغوشش چندان مهم باشد، از حال خوب او به آرامش برسد. محو شود، پنهان شود، گم شود در زوایای تنِ او حتی اگر به نگاهی از دور قناعت کند. دل خوش کند حتی به بوسه های ناممکن قبل از خواب، به عکسی روی گوشی موبایلی.

"دوستت دارم"هایی هست که آدم، در هر فصلی بشنود جوانه می زند، قد می کشد… گل می دهد! ابراز علاقه هایی که بوی شکفتن می دهند سرسبزی با خودشان می آورند و تازه ات می کنند… می دانی ؟ "دوستت دارم" گفتنت از آنها بود شکوفه های روی تنم را میبینی!

آفتاب توی مناره ی چشم های تو تا گنبد نیلی صبح بالا آمده اتفاق قشنگ من! سپیده از پشت نگاهت پیداست ای صدایت نیلی! روز عاشقانه ای ست، از نفس های مکررم برخیز علاقه ی من! دوست داشتنت، کار دست دلم داده است.

"دوستت دارم"هایی هست که آدم، در هر فصلی بشنود جوانه می زند، قد می کشد… گل می دهد! ابراز علاقه هایی که بوی شکفتن می دهند سرسبزی با خودشان می آورند و تازه ات می کنند… می دانی ؟ "دوستت دارم" گفتنت از آنها بود شکوفه های روی تنم را میبینی!

‌ ‌ "تُـــــو"خَندیدی ُ "مَـــــن" عاشِق شُدَم. ‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎ ‎‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎ ‎‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎ ‎‌