هر آدمی شاید در عمرش فقط یک بار می تواند کسی را به تمامی دوست بدارد. تمامش را، حتی تیرگی های روحش را بپرستد. خدا بسازد از آدمی که می داند آسمانی نیست. نگاهش کند و دلش ضعف برود و بی آن که داشتن یا نداشتنِ آغوشش چندان مهم باشد، از حال خوب او به آرامش برسد. محو شود، پنهان شود، گم شود در زوایای تنِ او حتی اگر به نگاهی از دور قناعت کند. دل خوش کند حتی به بوسه های ناممکن قبل از خواب، به عکسی روی گوشی موبایلی. سی و چهارمین شب جمعه....
سی و دومین شب جمعه....
بیست و نهمین شب جمعه....
کند ,شود، ,آدمی ,های ,پنهان ,شب ,زوایای تنِ ,تنِ او ,در زوایای ,شود در ,گم شود
اشتراک گذاری در تلگرام
تبلیغات
درباره این سایت